Rojin’e “Güzelleştin sen, üniversitede böyle değildin” dedim. “Kıllarımı aldım, kılpayı güzellik” diye espri yaptı. Ama aslında “kılpayı” Rojin’e çok uygun bir kelime… Kılpayı okumuş, kılpayı şarkıcı olmuş ve hatta kılpayı hayatta kalmış…
90’lı yılların başı, Ankara. Üniversite yılları… Rojin’i o günlerden hatırlıyorum. Çok ortak arkadaşımız vardı, aynı mekanlara 'takılırdık', belki bir iki kez sohbet ettik. Siz şimdi onu bir şarkıcı olarak tanıyorsunuz ama o aslında tiyatro bölümünün parlak öğrencilerinden biriydi.
Herkes onun hakkındaki efsaneyi anlatırdı birbirine… “Biliyor musun tiyatro sınavında hocalar Rojin’e 'ne hazırladın' diye sormuşlar. Rojin de ‘siz ne istersiniz’ diye cevaplamış”
Sınavına girilen okul da öyle böyle değil, Ankara Devlet Konservatuarı… Herkesin girmek için kapısına dizildiği, torpillerin sıraya girdiği bir okul…
- Sen anlatsana Rojin?
25 tane oyun hazırladım. Herkes iki tane hazırlamıştı. Oynadığımda bana habire değiştir diyorlardı. Şarkı değiştirir gibi karakter değiştiriyordum. Oğlu öldürülmüş bir karakteri oynuyordum, arkasından yaşlı bir kadını… Almak istemedikleri için “değiştir yavrum, değiştir çocuğum” diyordu sürekli Cüneyt Gökçer.
- Niye almak istemiyorlar?
Diksiyonumun bozuk olduğunu söylüyorlardı, Adana’dan geldiğim için. Halbuki ben iddia ediyordum “o kadar kötü değil diksiyonum” diye… Demek ki varmış, geliyürüm, gidiyürümlar, gırtlaktan konuşmalar varmış. 3-4 tane okulu birden kazandım. Diyorlardı ki “kızın torpiline bak” Halbuki evden kaçmışım ne torpili?
Adana’da Mardinli bir baba ile Suriye’li bir annenin kızı olarak doğdu
Babam “demokrasiyi kapıda ayakkabılarıyla birlikte bırakırdı” diyor. Yani evde dışarıda herkesin yardımına koşan adamın evde çocuk terbiye etme biçimi dayak… Rojin tiyatro kurslarına gitmeye başladığında da zincirle dayak yiyor babasından…
- Adana’da Kürt anne babanın kızı… Fakirlik içinde büyümüşsün, nerden bulaştın tiyatroya?
Ben Adana Belediye Konservatuarı’nda kursiyerdim. Haftasonları oraya gidip geliyordum. Dayağımı da yiyordum babamdan ama her hafta sonu gidiyordum… 2 sene devam ettim.
O yıllarda daha “cool” tanımı icat edilmemişti ama bilseydik, Rojin için kesin “ne cool kız yahu” derdik. Mağrurdu ama alçakgönüllüydü. Çok güzel değildi ama karizmatikti… Meğer gerçekler hiç de dışarıdan görüldüğü gibi değilmiş. Rojin’in anlattıkları bunu bir kez daha kanıtladı…
- Üniversite yılları benim için çok zor geçti. Kimse belki farkında değildi ama büyük bir yoksulluk içindeydim. Herkes beni "pembe eşofmanlı kız" diye hatırlıyor ama 4 sene o pembe eşofmanları giymemin nedeni ekonomik durum. Krediyle idare ediyordum. Yurtta kalıyordum. Kimseye belli etmiyorsun okulda. Çünkü zenginlerin gittiği bir okul. Benim için zor ama güzel yıllardı. Çalışıp çalışıp odama küçük bir televizyon almıştım odama. Film gösterimleri yapıyordum. Balerin kızlar geliyorlardı.
- Çalışıp çalışıp derken?
Okulun karşısında araba camı siliyordum. Üçüncü sınıfta müzik yapmaya başladım. Tiyatrocular lokalinde… Haftasonları temizlik…
- Temizlik? Haa araba temizliği?
Yok yahu, evlere, büro temizliğine falan…
- İnanmıyorum! O kadar farklı görünüyordun ki!
Belli edemiyorsun, edemezsin. Herkes özel arabalarla bırakılıyor. Bakan çocuklarının okuduğu bir okul… Gerçek de bizim sınıftaydı mesela (Gerçek Sağlar, Eski Kültür Bakanı Fikri Sağlar’ın kızı)… Orada ben haftasonu ev temizliğine gittim diyebir miydim? Ama benim için zor ama güzel yıllardı. Çabalayarak olunca ayaklarımız daha yere basıyor sanıyorum. Benim yaşadığım bir uçurumdu. Zaten Lemi Bilgin (Devlet Tiyatrosu Genel Müdürü, Konservatuar hocası) bana yemek kartı çıkarmasaydı, ben o konservatuarda okuyamazdım. Yemekhanedeki şaplı etlerden yiyordum işte. Ben de diyorum ki niye erkek gibi oldum? Şaplı yemeklerden oldu herhalde…
- Sen okuldan sonra güzelleştin? Hep söylüyorsun ya bana okulda ‘pala Rojin’ derlerdi diye…
-Demek ki kılpayı çokmuş. Kılpayı güzellik…
O lokalde müzik yapıyordum ya, düğünlerde falan söylüyordum. Şirketin sahibi beni bir yerde dinlemiş, peşime düştü. “Ben git başımdan. Ben çok büyük tiyatrocu olacağım, büyük bir oyuncu olacağım” diyordum. 1996 yılıydı. Habire haber gönderiyor. Taktı kafayı… “Herkes şarkıcı, ben şarkıcı olmam” diyorum ben… Bir de Türkçe bilmiyor. “Haluk Levent’in dişisi yapacagım, bakın görün çok satacak” diyor. Ben de istemiyorum tabii…
DÜNYANIN BİR NUMARALI OYUNCUSU OLACAKTIM
Neyse çocukluk arkadaşım zorla bana “dene bak, belki oradan oyunculuk yaparsın. Oyunculuk kisvesi altında beni kandırdılar. Peki dedim 4 ay sonra… İstemeye istemeye imzaladım sözleşmeyi. Hiç istemiyordum albüm yapmayı çünkü. Şarkı; doslarımla söyleyeyim, barda söyleyeyim… Ben oyuncu olacağım, “ben dünyada bir numara oyuncu olacağım” diye kafaya koymuştum.
- Türkiye’de bir numara olurdun! Ama şimdi bir dizide falan oynasan. Türkücü dizici olmuş derler…
Evet ya… Ama albüm yapınca inanılmaz ilgi gördüm.
- Kürtçe şarkı söyledin diye de ilgi gördün… Neyine güvendin? Cahil cesareti miydi?
- İlk albümde patronum izin vermedi. “Sakın ola Kürtçe okumayasın, hapislerde çürürsün, kapına da gelmem” diyordu. Ama ben konserlerde okuyordum. 96 yılında sözleşmeyi yaptım, 99’a kadar bekledim. İkinci albümümü o zaman yaptım. O zaman Kürtçe okudum. İnanılmaz ilgi gördü. Başlıklar atıldı. “Kürt rockçı, kadın” diye… 5 parasız sefalet içinde olan ben, para görmeye başladım. Çok konser verdim.
YILMAZ ERDOĞAN, FERHAN ŞENSOY REDDETTİ
- Bu arada hala oyuncu olma hayalleri devam ediyor mu?
Etmez mi? Kapı kapı gezdim. Ferhan Şensoy’a gittim, Yılmaz Erdoğan’a gittim. Herkesin kapısını çaldım. Ama bir türlü olmuyor. Hepsi de “bizim sürekli çalıştığımız bir ekibimiz var” dedi. Tüm özel tiyatroların kapısını çaldım ama bu memleket beni zorla şarkıcı yaptı. Ama hala içimde büyük bir istek oyunculuk. Biliyorsun ya bana herkes “Sen bir numara olacaksın, Zuhal Olcay olacaksın” derlerdi. Sen oyunculuğumu bildiğin için rahat söylüyorum. Türkiye’de bir numaralı oyuncu olabilecekken başka bir yerde buldum kendimi Oyuncu olamadın ama Kürtçe şarkı söylemenin kapısını açtın. Şimdi herkes Kürtçe okuyor.
Çakma Kürt’ler çok! Çin malı onlar… Kürtçe bilmeden söyleyenlere özelikle öyle söylüyorum. Bir dinliyorsun. şapkam diyeceğine kıçım diyor mesela…
ÇAKMA KÜRT TÜRKÜCÜ ŞAPKAM YERİNE KIÇIM DİYOR
- Bu gerçek mi Rojin? Adam orda kıçım diyor, biz de duygulanarak dinliyor muyuz?
Senin de kıçın ne kadar kırmızıymış diye söylüyor adam! İşe girmek için İngilizce öğrenen insanlara benzetiyorum bu insanları… Türkü söylemek için, televizyon programı yapmak için Kürtçe öğreniyorlar. Ben hiç böyle düşünmedim. Birgün Kürtçe para edecek de diye düşünmedim. Benim anadilim, seviyorum…
- Sen küçükken kendini nerede görüyordun?
(Gülerek cevaplıyor) Kendimi hissettiğim günden beri çok önemli bir poh olacağımı hissediyordum. Bilmiyorum bir poh oldum mu? Bu ülkede doğmamın burada yaşamamın bir sebebi var. Kürt olmamın bir sebebi var. Şarkı söylememin bir sebebi var. Her şeyin bir sebebi var. Ben bir misyonerim. Misyonum insanların mutlu olmasını barışı sağlamak, ölene kadar bunu sağlamaya çalışacağım.
Rojin ısrarlarıma rağmen şapkaya kıç diyen türkücüyü söylemedi. Ama Kürtçe şapka Kum, kıç kun demek. Yani dinlediğiniz türkülere dikkat edin! Belki kim olduğunu bulursunuz! Ve o hassas konu; TRT 6 günleri… Rojin ayrılma sebebini bir basın bildirisiyle açıkladı. Daha sonra da konuşmadı. Şimdi de o konuda konuşmuyor. Ama annesinin ona söyledikleri her şeyi açıklıyor zaten: “Bıraktığımda ‘keşke devam edebilseydin, demek ki huzur vermediler’ dedi”
- Çok tehdit aldın mı?
Ben barış elçisi olarak davrandım hep. Öldürülmeyi de göze alıp gitmiştim TRT 6’ya. Tabii ki çok tehdit de aldım.
| ESKİDEN OLSA O YARIŞMAYA GİREMEZDİM |
|
- Korolar Yarışıyor nasıl gidiyor?
Ben de hayatımda ilk defa böyle bir şeye giriyorum. Bu bile birçok şeyin değiştiğini gösteriyor. Büyük değişimler oluyor. Eskiden olsa ben o yarışmaya giremezdim…Ben bu yarışmada aldığım SMS’lerin tüm bunların tezahürleri olduğunu düşünüyorum. Bu kız öyle değilmiş, birleştirici, barışçı tavrı varmış diyorlar. Yozgatlı, Karadenizli, Çankırılı bana SMS gönderiyor. Bu çok güzel.. Bu insanların barışa özlemi gösteriyor. Kandan rant elde edenler bu savaşı istemiyor ama halk durmasını istiyor. Benim gibi birinin hep favori gösterilmesi Türkiye’de birçok şeyin değişmeye başladığını gösteriyor
Tek sebebim var. Mardin’de bir okul kurmak. Kendi adıma bir okul olması beni çok heyecanlandırıyor. Ben zaten bir okul yapmayı istiyordum. Ama ben konservatuar yapacaktım. Ama bu olursa bir adım olacak. Gözümde canlanıyor. Rojin ilköğretim okulu… Herhalde okulun kapısında iki gün ağlarım…
|
O GECE ÇOK KORKTUM
- Nasıl korkmadan program yapmaya devam ettin?
Bana "Brave Heart Rojo" diye yazmışlar. O gece çok korktum tabii ki! Kapıya anahtarı soktum kıpkırmızı oldu her yer. Kanlı bez koymuşlar, ‘şehitlerimiz’ diye gazete koymuşlar. İnan bana kapıya “Hey dostum çok Amerikan filmi seyretmişsin” diye yazmak istedim. Telefonlar geliyordu, ciddi tehditler oluyordu. İlk bir buçuk ay yoğun tehdit aldım, son 1,5 ay bıçak gibi kesildi. Ve daha sonra hiç tehdit almadım. Televizyonda sürekli barış mesajları verdim. Dostluk için buradayım dedim. Ve “çok güzel bir iş yapıyorsun” diye mailler almaya başladım.
BİR ŞEYLERİN DÜZELMESİ İÇİN ÖLMEM GEREKİYORSA ÖLÜRÜM
- Ölümden korkmadın mı hiç?
Öleceksem, elbet bir gün öleceğim tabii. Çoluğum yok, çocuğum yok. O çukur kaçınılmaz, hayatta herkesin o çukuru hatırlaması lazım. Bir gece çok kötüydüm. Ertesi gün arabaya bindiğimde hüngür hüngür ağlıyordum. Sonra dedim ki, “yeter ki sakat kalmayayım, kimseye muhtaç olmayayım”, onun dışında öleceğim. Bir tane sıkacak öleceğim, ben sonrasını bilmeyeceğim ki… Zerre kadar korkum yok ölümden. Herkese haber gönderdim. Ben buradayım, bir canım var gelin vurun dedim. Eğer bir şeylerin düzelmesi için ölmem gerekiyorsa öleyim.
- Annen ne diyordu?
Annem gitmemi istedi. “İyi bir şey yapıyorsun” kızım, “Git” diyordu… Bıraktığımda ‘keşke devam edebilseydin, demek ki huzur vermediler’ dedi.
KEŞKE MAHFUZE'NİN BEDENİNE GİRSEM
Sevgilin var mı?
Ben çok talihsizim bu konuda. Bende bir eksiklik var herhalde. Erkekler güçlü kadınları sevmiyormuş, ablalar öyle diyor. Hep aldatılma durumu yaşıyorum. Şansızım bu konuda…
Çoluk çocuk?
Çok isterim ama o da zor. Böyle ateş hattında yürürken çocuk olursa!..
Hiç bu işleri yapmasaydım diyor musun?
Bilinçsiz köyde yaşayan, hiçbir şeyden haberi olmayan biri olmak isterdim. Çünkü bana temizliğe gelen bir hemşerim var. Çok seviyorum onu. “Mahfuze dedim kocan nasıl aranız iyi mi” Bana ne dedi biliyor musun? “Çok mutluyum. Bana her gün kebap alıyor.” Bir an bütün vücudum Mahfuze’nin vücuduna girse istedim… Ben ne kadar çok şey bekliyorum. Adam zeki olacak, okumuş olacak, yakışıklı olacak, esprili olacak, dünyadan haberi olacak… Kadın bir tek bana kebap alıyor, mutluyum diyor… Bu cümlenin üzerine sayfalarca kitap yazarım ben. (internethaber)
Arkadaşına Gönder
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
