Ve işte Eylül…Ve işte Sonbahar.. Her sonbaharla dönüşümün kutlamasını yapan bendeniz henüz bir şölen başlatabilmiş değilim. Nitekim günleri, haftaları karıştırmış; geceyi, gündüzle harmanlamış vaziyetteyken Eylül’de olduğumuza ve bunun farkında olduğuma şükretmekle yetinmekteyim.

Düşen yaprakların arasına düştüğümde, sonbaharın o büyülü renklerine karıştığımda söz verdim kendime şöleni hepimiz adına başlatacağım.

Ancak şimdilerde farklı bir şölen havasındayım. “Deliye her gün bayram” dedikleri yerdeyim. Düşmüşüm yerle yeksan güneşe çevirmişim bakışlarımı, yıldızlar üstüme yağıp duruyor. Gece, gün iç içe.. İçim ahh içim bir bilmece…

Çalan telefonları duymazdan gelebildiğim kadar geliyorum. Duyduklarımı açtığımda “saatten haberin var mı senin?” diyen seslere aklıma gelen ilk sayıyı söylüyorum. Üç.. değil mi? O zaman beş.. orda da mı değiliz.. O zaman yirmi beş.. İnanmayın siz gün yirmi dört saattir diyenlere. Gün 25 saat. Bir saatte benden size..

İşte böyle dostlar. “böyle gelmiş böyle, böyle gider dünya.. bize kar kalan nedir bu dünyada” diye bağıra bağıra şarkı söylüyorum. Sonrada cevap veriyorum. Bize kar kalan sevgi. Koşulsuzundan.. Hani anne sevgisi gibi olanından.. Üreteninden, beklentisi olmayanından, sağaltanından, çoğaltanından.. Toprak gibi olanından.

Sonra Tarçın’ı izlemeye koyuluyorum. Benim siyam kedisi namı diğer Tarçın. Bir aylık anne.. Evde şu an itibarıyla beş yavru köşe kapmaca oynuyor. Ve anneleri sürekli tetikte. Zarar görmesinler diye gözleri hep üstünde. Başka bir yazıda uzun uzun anlatırım belki size. Şimdilik son bir cümle “evde bir bayram havası”

Öyle yani.. Nitekim deliye her gün bayram. E öyle. Yaşamak için zaman zaman, aslında çoğu zaman deliliğe vurmak gerek. Nefes almanın en güzel ve en özel yolu. 

“Dünyayı sevenler veli değildir, canı terk edenler deli değildir..İnsanoğlu gamdan hali değildir, her birini bir efkara yazdılar.!” *

Yaşamak güzel şey. Ama zor zanaat.

Her yerde kan kokusu varken. Şiddet içinden çıkılmaz bir hal almışken. Bir tek haber insanı acıtmaya yeterken. İnsanın gönlü acırken yaşamak zor zanaat.

Delilik yaşamın en güzel yanı. İllaki Aşk ve delilik hali. İlla ki sevginin en saf, en koşulsuz hali. Nedenleri, çünküleri olmadan; yokluğun varlık hali. Varlığına ibadet edercesine Aşk hali.. Yani yaşamak için illa ki delilik hali..

Ama deliliğinde hakkını vermeli yani. Öyle her şeye delirmek hak değil diyeceğim ama nitekim dünyam insanı da delirmiş.

Son delilik tahlili bende tweet. Herkesin dilinde bir tweet attım, tweetlendim dolanıp duruyor. Olaya daha fazla yabancı kalmak baktım olmayacak. Bende açtım bir hesap. (“uğraş biter gün savuşur, sanma duvarlar konuşur, sevenler elbet kavuşur, hesabım var”*) Olayı çözdüm mü? Hayır! Mantığını anlamaya çalışıyorum. 140 karakterle ne düşündüğümü soruyor!

            Ne düşünüyorum?

            Cevap yazıyorum…

-          Tweet ne işe yarar?

-          İletişimin geldiği son nokta bu mudur? 140 karakter, bilgisayar başı yalnızlıklar. İnsanı yakınlaştıran makineler.. Yürek o zaman ne işe yarar?

-          Düşünüyorum, öyleyse varım!

-          Artık düşünmüyorum bile öyleyse yokum!

-          Düşünmediğimi, düşünebildiğime göre düşünüyorum demektir. Öyleyse yok olamam, varım!

-          Kimse yok mu?

-          İnsanlar ölüyor gören yok mu?

-          Dur.. Sus.. Çığlık sesi geliyor, işiten yok mu?

-           Toprak kan kusuyor, hu..!

-          Çocuklara gülmek yakışıyor, ölmek değil.!

-          Kadına şiddet gösteren erkek değildir!

-          Şiddetin her türlüsüne HAYIR!

-          AYININ FENDİ, İNSANI YENDİ..! Sahi yendi mi?

-          Küçük bir kıza tecavüzden gözaltına alınan zanlı kendini gözaltına alan memura “ama insan haklarına aykırı bu, beni götüremezsiniz” demiş. İnsan hakları mı demiş.. Demiş..! Kurun darağacını verin hakkını!

 

Tweet galiba böyle bir şey.! Kendi kendine konuşma hali..

“Bu da geçer YA HÛ”

Doğru anlamamış olma ihtimalim çok yüksek.!

Bir ihtimal daha var o da ölmek mi dersin?

  

Sevgiyle…

 

12.09.2011