Rüzgar olup geçmeyi anlatmak istemiştim bir zamanlar yazıda.

Anlatamamıştım, ya da kendimce, kendi dilimde anlatmış ama yazıya anlamı oturmamış bulmuş yayınlamıştım. Şimdi dolap içinde unutulmuş kitaplardan birinin ara sayfalarında elime geçen yazının başlığına bakıyorum “Kıyamet Çağı” diye düşmüşüm ilk satıra…

İnsan olmak mı?

Rüzgar olmak mı?

Düşünüyorum şimdi hangisinin dili daha keskin..

İnsana, insanı anlatmak nafile..

 Kendini anlatmak gibi. Zor iş.. Velhasıl yaşamak kadar zor iş..

Yaşarken ölmek yada ölümü izlerken yaşadığını görmek kadar zor iş…

Dünyanın her yerinde bir kan davası var.

 İnsan, insana doğrultmuş tetiği kendini vurduğundan bir haber.. 

Herkes öfkeli, herkes kızgın.. Aslında herkes üzgün…

 Üzüntüsünü örtecek öfkeye bürünmektense, üzüntüsünü anlayacak ve bilincini açacak şefkate bürünse belki huzur daha hızlı yer bulacak.. İnsan kendinden eksildiğini fark ettiğinde, kendini vurmaktan vazgeçip yeryüzüne sevgiyi de yayacak.

Böyle bir yüzyılda hangi sevgiden bahsediyorum? Hangi masalda yaşıyorum? soranlar olursa bir kez olsun aynaya bakmalarını istiyorum.

Gözlerinde tanıdık bir iz bulurlarsa, cevabı da bulacaklardır..!

İnsan yaralandığı yerden onarabilir ancak kendini.. Ve eksildiği yerden tamamlayabilir.. Tanıdık bir yüzle karşılaşırsanız affetmeye kendinizden başlayın…

İnsan sevgisinden daha fazlası hiçbir masalda yoktur…

***

Hayatın içinde durmaya, hayatı anlamaya, zaman zaman anlamı yaratmaya çalışan, bazı zamanlarda da yarattığı anlam içinde anlamsızlaşan her insan kadar duruyoruz işte hayatın tam merkezinde Berfin...

Kimi zaman rüzgarı alıp önümüze, kimi zaman dönüp sırtımızı rüzgara “hayat nereye sürüklerse” çoğu zamanda rüzgar olmaya çalışarak.

Rüzgar olsaydık seninle ve inseydik yeryüzüne..

Ilık bir meltem rüzgarında sevgiyi yeryüzüne sererdik birlikte..

Boran olup kötülüğü süpürür, fırtına olup acıları siler atardık dünya üzerinden.

Rüzgarla bir olurduk Berfin. Ve hayatın özünde gizli olanı açık ederdik seninle…

Gizli olanı açık etmeyi başaramadığı sürece insanoğlu, sahte olanın gizli savaşında birbirini öldürmeye devam edecek. Can, cana düşman;dizginleyemediği öfkelerinin, bastıramadığı hırslarının esaretinde teslim olacak kendi yarattığı cehennemde büyüttüğü ateşe…

Ve öyle bir teslimiyet olacak ki bu, içinden çıkmak istedikçe kendi vicdanı ile harlanacak ateşi..

Gün gelecek insanoğlu kendini savunmak adına icat ettiği her silahın gölgesinde savunmasız yaşadığını fark edecek. Öldürdüğü her canla öldüğünü.. Her insandan eksildiğini ve namluyu her seferinde kendine doğrulttuğunu fark edecek..

Gün gelecek fark edecek..

Gün gelecek kendi vicdanının önünde diz çökecek ve prangalar yiyecek.

Ve o gün geldiğinde insanlık kendini düşürdüğü cehennemden yükselip, yeryüzünün cennetini yaratmaya başlayacak.

Rüzgara durup, rüzgar olacak. Sevgi tohumlarını yeryüzüne dağıtacak. Bizim gibi Berfin, bizim gibi birgün herkes rüzgar olmak için hayal kuracak..

Ve o hayalden çıkıp gerçeğe varacak.. İlla ki rüzgar olacak.. İlla ki rüzgara karışıp bir gün, bir olacak.

Hiçbir tohum güneşe dönüp çiçeğe durmuyor “Şimdi Kıyamet Çağı” diyorlar ya Berfin…

 

Aldırma sen.. Karların içinden güneşe döndüğün yüzün, güneşten dökülüp yüzüme, sevgiyi bu yeryüzüne yayacak..

Bir gün neslim sevgiyle uyanacak…..!

Dayan Berfin…!

Bir gün savaşlar son bulacak…. !

 [email protected]

(* berfin: kardelen çiçeği)