Türk siyasetinin merkez sağını yılarca tekelinde bulunduran siyasi geleneğin son partisi Doğru Yol Partisi’nde (DYP) genel merkez yönetimi ile bu yönetimine muhalefet edenler son kez ve sert bir biçimde mücadele etmek için kılıçlarını çektiler.  14 Mayıs Türk siyasi yaşamanın çok partili döneme geçiş denemesinin başarılmış olanını temsil eder.  14 Mayıs 1950 yılında yapılan seçimleri Türkiye’nin ilk muhalif sivil siyasi yapısı olan DP kazanır. Sadece hükümet olmaz aynı zamanda Cumhurbaşkanlığı köşküne de ilk sivil Cumhurbaşkanını Celal Bayar’ı seçerek gönderir. Ardından gelen tartışmalar ve 1960 askeri darbesi sonucu DP kapatılsa da Türkiye’de merkez sağ alan üzerinde siyaset yapmak isteyen tüm yapıların bir anlamda başlangıç noktasını hep 14 Mayıs oluşturur. Sadece tarih değil DP ve ondan sonra kurulan Adalet partisi (AP)’nin devamı olduğunu iddia etmek de merkez sağ siyasetin en önemli geleneği halindedir. Şimdi önümüzdeki 14 Mayıs’a daha farklı bir anlam yükleniyor. Uzun süredir DYP içinde Genel Başkan Mehmet Ağar’a karşı mücadele eden muhalif cephe, hareketine bir ivme kazandırmak için bu anlamlı günde gövde gösterisine hazırlanıyor. DYP’nin 2002 seçimlerinde baraj altında kalmasından sonra, Tansu Çiller’in genel Başkanlıktan ayrılması üzerine bu koltuğa oturan Ağar’a muhalefet tam 4 yıldır belirli aralıkla sürüyor.  Ancak bugüne kadar kazanan taraf hep Ağar oldu.  

14 Mayıs’ta DP’nin iktidar olmasını eski DP, AP ve DYP’li milletvekilleri geniş bir katılımla kutlayacak. Bu kutlama aynı zamanda Ağar ve onun yönetimine muhalefet etme biçiminin de en geniş katılımla tartışılacağı bir toplantı olacak. Bir önce muhalif hareketin Tansu Çiller’i tekrar partiye davet etmesiyle kesintiye uğrayın hareket şimdi önüne isim koymaksızın yeni siyasi proje ve yeni siyasi bir kadro ile başlangıç yapacak. 14 Mayıs’taki katılımın ses getirmesi için DYP’nin yaslandığı siyasetin ağır topları aktif görev aldı. Eski milletvekilleri Halit Dağlı ve Hacı Filiz ile Ankara eski İl Başkanı Nevzat Ceylan, İstanbul eski İl Başkanı Süleyman Soylu yemek organizasyonunu üstlendi.  Yemekte ortaya çıkacak ortak muhalif irade doğrultusunda bu kez muhalefet kurumsallaştırılarak harekete geçilecek. Bu hareketin de başarısız olması halinde merkez sağı da kapsayan genişi bir açılım ile yeni bir siyasi oluşum ciddi bir biçimde tartışmaya başlanacak.

Son kongre ile partinin mutlak hakimi konumuna gelen Mehmet Ağar cephesinde ise muhalif hareketin tekrar ortaya çıkması gerginlik yarattı. Ağar, parti içi muhalefet için bugüne kadar olmadığı biçimde sert tepki gösterdi. Parti okulunda yaptığı konuşmanın büyük bir bölümü bu hareketi durmadan canlandıranlara ayırdı ve sert çıktı:

 
”Bir takım bu partiden yıllar boyunca nemalanmış, bu salonda oturan bir çok insanı tanıyorum ben. Ömürleri bu çizgiye maddi ve manevi fedakarlıklarla geçmiştir ve bunun karşılığında hiçbir makam ve mevki de beklememişlerdir. Bu partiden milletvekili olarak, bakan olarak her türlü önemli görevleri herkesten farklı belki de normal bir adaletin dışında birilerinden farklı olarak gelip geçenler, bugünün Türkiye’sinde iktidar partisine muhalefet yapmak yerine sadece kişisel ikbal adına muhalefet yaptıklarını zannederek arkadaşlarımızı sağda solda rahatsız etmektedirler. Toplumsal hiçbir karşılığı olmayan, hiçbir fikri temele dayanmayan, hiçbir fikri, felsefi temeli, düşüncesi olmayan, söyleyebilecek hiçbir sözü olmayan ve hayatının, istikbalinin garantisinin bu partinin isimsiz kahramanlarının omuzlarına basa basa, çiğneye çiğneye bunun kazanan insanların bu ihanete varan davranışları ibretle hepimiz tarafından görülmektedir…. Birileri mebus olsun, birileri bakan olsun, birileri Başbakan olsun diye hayatını ortaya koymuş çalışıyor ve bundan sonra gün gelecek ikbal uğruna o omuzlarına basılan eli nasırlı, ayakları çıplak adamlar unutulacak, ‘sen oldun, ben olmadım’ kavgası adı altında partisine, siyasetine ihanet edecek, alçaklıklar sergileyecek. Bunlara isyanımız var. Bu haysiyetsizlerin hepsini yok edeceğiz.” 
 
DYP’deki bu parti içi muhalefet hareketi bu kez hem sert hem de “kanlı” geçecek gibi görülüyor. Ancak Ağar ile yönetimini değiştirmeye olanak sağlayacak tüzük ve teşkilatlar ile delegeler Ağar’dan yana. Aslında Türkiye pratiğinde mücadele kazanmış bir parti içi muhalefetin varlığının olmaması da pek çok şeyi açıklıyor.

 (Sedat Bokkurt?the New Anatolian)