Washington Post’un tanınmış köşe yazarı David Ignatius, Türkiye’deki görüşmeleri “reel politika” olarak nitelendirirken, “Bush Yönetimi’nin, Türk müzakere kanalı konusunda kuşkuları vardı. Ancak İsrailliler, süpergüç hamisini görmezlikten geldi. İran’ın alternatifi olarak Türkiye’nin etkinliğini artırmak istiyorlar” diye yazdı.

David Ignatius, ABD’nin, istediği sonucu elde edebilmek amacıyla dost ve düşmana baskı yapma kabiliyetini kaybettiğini savunarak Ortadoğu’daki müttefiklerinin artık Washington’u dinlememeye başladığını öne sürdü.

Ortadoğu’daki “yeni güç dinamikleri”nin iki “açık” örneğinin son haftalarda meydana geldiğini belirten Ignatius, bu çerçevede Lübnan’da varılan mutabakat ve Türkiye’nin aracılığı ile İstanbul’da yapılan İsrail-Suriye görüşmelerini gösterdi. Ignatius, “İki müzakere, bölgenin istikrarlaşmasına yardımcı olabilir ancak ABD’nin tercih edebileceği koşullarda değil” değerlendirmesini yaptı.

Ignatius, ABD’den bağımsızlığının bu yeni diplomasının bir avantajı olduğu savunabileceğini belirtirken bunun temelinde, Ortadoğu ülkelerinin kendi çıkarlarına ilişkin gerçekçiliğinin bulunduğunu, İran ve radikal müttefiklerinin artan gücü ve ABD’nin gerileyen etkisini de yansıttığını savundu. Ignatius şunları yazdı:

“Türkiye üzerinden yapılan İsrail-Suriye diyaloğu, Ortadoğu’daki reel politikanın diğer bir örneğidir. Kendi çıkarlarını koruma söz konusu olduğunda Amerika’nın bölgedeki en yakın müttefiki de, kendi yolundan gidebileceğini yansıtıyor.”

Suriye konusundaki ABD ile İsrail arasındaki çatlağın son birkaç yılda büyüdüğünü yazan Ignatius, Suriye’nin gizlice bir nükleer reaktör inşa etmesi konusunda Bush Yönetiminin Suriye’ye baskı yapılmasını tercih etmesine rağmen İsrail’in reaktörü bombaladığına dikkat çekerek, Suriye’nin misilleme yapmayacağını savunan İsrail’in sonunda haklı çıktığını belirtti.

WP yazarı, Türkiye’nin aracılığı ile İsrail ile Suriye arasında yapılan dolaylı görüşmelere ilişkin olarak da şu yorumu yaptı:

“Hava saldırısı karşıtı tutumu gibi Bush Yönetimi’nin, Türk müzakere kanalı konusunda kuşkuları vardı. Ancak burada da İsrailliler, süpergüç hamisini göz ardı etti. Suriye ile Hizbullah arasındaki gergirliklerden yararlanmak, Suriye ile İran arasında en az küçük bir uçurum yaratmak ve bu süreçte yükselen İran’ın alternatifi olarak Türkiye’nin etkinliğini artırmak istiyorlar. Bu karmaşık dansta Washington esasen önemsiz.”