Bir hastanenin ikinci katında sıramın gelmesini bekliyorum. “Yazmak için bugünü mü seçtin” diyorum içimden, istem dışı çantamdan kalem ve defter çıkarırken…
Yazı değil aslında bunlar, izlenimler… Memleketimden insan manzaraları…
Ne de güzel şu kız… Yirmili yaşlarda belli. Bölümün sekreteryasında oturuyor. Tek başına güler yüzle, sabırla, nezaketle işini yapıyor. Bravo!… Hayran kaldım. Her yaştan her türlü soruyu titizlikle, sabırla, kıvrak ve bir o kadar da zekice cevaplıyor. Sesinde hiç tansiyon yok.
Fakat, bu da ne?
Bir kadın (gününü burada geçirecek belli) sekreteryadaki kızın masasının önündeki sandalyede oturmuş… Her şeye maydanoz olan cinsten… Kadın, kimi zaman kıza övgüler yağdırıyor kimi zaman da etrafta kendinden daha yaşlı gördüklerine yer vermeye çalışarak kadrajıma giriyor… Bazen kıza yöneltilen sorulara direkt atlayarak, güya kızın yükünü hafifletmeye çalışıyor. Daha da ileri giderek bunu kıza söylüyor. Kız, onca yoğunluğuna rağmen, kadına şükranlarını içeren bir mimik yapıyor. Kadın puan toplama derdinde ama neden anlayamadım? Ama bekliyorum O’ndan bir hikaye çıkacak... Bir soran olsa da ah bir anlatsa…
Bu sırada asansörün önünde tekerlekli sandalyede bekleyen orta yaş üstü bir adam ve onun yanındaki genç delikanlı dikkatimi çekiyor. Oğlu, babası olduğunu anladığım adamın, yatış işlemleri için yanından ayrılıyor. O sırada babanın telefonu çalıyor. Gelen telefona adam çok seviniyor. Telefondaki sese nezaketle, ne güzel de cevaplar veriyor. Sanki önceki gece kendisi spazm geçirmemiş, az sonra hastaneye yatış işlemleri tamamlanmayacak, ertesi gün anjiyoyu başkası olacakmış gibi, “İyiyim, çok şükür. Sen nasılsın?” diye soruyor. Bir bravo da bu babaya. Çünkü, bu durumu tribüne taşıyacak çok insan var. Hazır da telefonu çalmışken, duyur duyurabileceğin kadar etrafındakilere…İnsanların acite bakışları…Ballandıra ballandıra…
Ama o da ne, aynı adam bu kez kendisi birini arıyor. Karşı taraftakine, “merhaba” diyor, sanki bir yabancı ile konuşuyor. Oysaki telefonla konuştuğu kişi sevgili eşi. Konuşma, şuradan şunu, buradan bunu tariflerinden sonra “getir” emir kipi ile sonlanıyor. Az önceki “bravo”mu geri alma ihtiyacı duyuyorum. Yıllar geçtikçe eşini sahip olduğu bir eşya gibi görür olmuş bu adam, başkasına ne kadar nezaketli ise eşine o derece nezaketsiz… Hayatın kısır döngülerinden biri daha...
Bu kez de başka bir tekerlekli sandalyede oturan orta yaşlı bir kadın dikkatimi çekiyor…Tekerlekli sandalyeyi yaşlı, iki büklüm olmuş kocası idare ediyor. Bu kez ben yer vermek istiyorum o adama ama, adam nezaketle teşekkür ediyor. Ben oturuyorum yerime…
Biraz sonra yaşlı adam telefonunu çeviriyor, birini arıyor… Aradığı genç bir hanım. Yaşlı adam, “kızım geçmiş olsun, çok üzüldük” diyerek telefonu karısına uzatıyor. Ne kibar, ne nezaketli… Kadın uzunca bir konuşma yapıyor, neredeyse merak ettiğim soruların tümüne cevap buluyorum, biri hariç. Çok beklemeden kadın sanki bana söylüyor: “Hemşire Hanım kaza yapmış”… Evet, ona da cevabı buluyorum.
Az sonra masanın önündeki kadın yine sahneye giriyor. Kocası kontrolünü bitirmiş, tahminin aksine gitmeye hazırlanıyorlar. Kadın, bizim yaşlı çifte yanaşıyor ve sorulmadan konuşmaya başlıyor…
Teyzecim, ben by-pas geçirdim, şekerim var, tansiyonum var, omurgam komple kireçleme… Her gün yürüyüş yaparım, kimse bana hasta demesin. Bu beni çok üzer. Zaten kimse kalp ameliyatı geçirdiğime inanmıyor. Kocam da iki ay önce kalp ameliyatı oldu. Onu da ayağa kaldırdım, çok iyi baktım ama… Teyzem yürü, yürüyüş çok iyi geliyor. Kendini dinleme… Ben her sabah, size saçma gelecek belki ama, “Allah’ım önce sana günaydın” diyerek güne başlarım. Benim Allah inancım vardır. Size bir doktor öneriyim ben. Ama telefonu yok şimdi yanımda. Siz bana telefonunuzu verin ben sizi arayarak hocanın telefonunu vereyim… Kadın konuştukça konuştu. Bizim yaşlı çift adeta hipnoz olmuş gibi kadının her dediğine kafa salladılar.. .Adamcağız telefon numarasını verdi...
Ben kendime kızmakla meşgulüm. Önyargılı davrandın Zeliş. Bak, kadında ne hikayeler var, yaşam dolu, hayat fışkırıyor kadının bedeninden. Ne güzel her sabah, “Allah’ım önce sana günaydın” demek, diyebilmek”…
Bu sırada bir hemşire geliyor bizim çiftin yanına… Özlemle kucaklaşıyorlar. Kadının ameliyatında çok yardımcı olmuş bu hemşire. Yaşlı amca memleketi Konya’dan ona hediyeler bile getirmiş. Hemşire Hanım da şahit oluyor kadın ile yaşlı çiftin konuşmasına… Kadın veda ederken, “ben arayacağım sizi, Serdar Hoca’nın telefonunu vereceğim” diyor.
Hemşire, Serdar Hocayı mı arıyorsunuz derken kadını da alaşağı ediyor, sesi ve mimikleri ile. Benim bulmamı ister misiniz size? Bu kadında kim diyor adeta? Hemşire birden bire kadın hakkında değişen duygularımı alıp ilk başa taşıyor… Demek ki ilk izlenim önemlidir. Yanılsamalar oluyor ama genelde doğru çıkıyor bu tez…
Şu kısacık anda yaşadığım bu replikler çok şey düşündürüyor bana… Hayat tüm zorlukları ile güzel. Her şey insan için diyorum…Birden bir anons bozuyor konsantremi…Zeliha Bedir!…Doktorum beni çağırıyor..Gitmeliyim…
 (07.02.2012- Akay Hastanesi, Ankara. Saat:11:00)