Ayşe Arman'ın sorularını yanıtlarken , avcılık tutkumu eleştirenlerin asıl derdinin ''avcı ben'' değil, ''gazeteci ben'' olduğuna atıfla, meslek hayatımın bir noktasında o eleştirenlerle mutlaka bir noktada çatışmış olabileceğimi, ayaklarına basmış olabileceğimi, ya da müptela veya loser olabileceklerini anlatırken, bir kategoriyi atlamışım:

İyilik yaptıklarımı...

En tehlikeli kategori meğerse buymuş. Şimdi bakıyorum da canımı en çok yakan saldırıları bunlar yapıyor.

Mesela Metin Münir ile Can Dündar bu kategoriye giriyor

Düşünüyorum, düşünüyorum ''ben bunlara iyilik ve dostluktan başka ne yaptım ki, giderayak canımı yakan yazılar yazıyorlar'' diye, bir şey bulamıyorum.

Kariyerimin her noktasında bunları kollamışım, hakettikleri profesyonel değeri vermişim.

''Kimbilir belki de bunun altında kaldılar?'' diye düşünüyorum. ''Acaba kendilerine değer vermem, iyilik yapmamdan rahatsız mı oldu bu dostlarım, ezildiler mi ben farkında olmadan'' diye aklımdan geçiyor?

Çünkü bakıyorum, hırslanmışlar. eski yazılarımı falan arşivlemişler, altını cizmişler bazı cümlelerin, not almışlar sağına soluna. Kızmışlar gizli gizli.

İyilik yaptıklarımın dünyasında bu nefret fırtınası koparken, ben de, İkarus'un Düşüşü'ndeki garip çiftçi gibi toprağı sürüp durmuşum, güneşin kanatları erittiğinden bihaber.

Benim gibi self made , ''insan muktedirdir'' diye yaşayan insanların işte böyle saf bir tarafı vardır.

Mesela iyilikten maraz doğduğunu bilmezler.

Ama gizli düşmanı açığa çıkardıkları zaman da öfkelerini gemleyemezler.

Şimdi Can Dündar ile de bir yerde karşılaşmayı diliyorum, beni ondan ayıran ''tanrıdan.''

Kollarını açıp ''geçmiş olsun'' diye geldiğinde yanıma, onu birisi ile tanıştıracağım.

Adı Uğur Mumcu...

Davranış dersi hocam olur.

Puşt iksirinin mucididir.

HaberTürk