Kitapta Emin Çölaşan, Bekir Coşkun, Necati Doğru, Oktay Ekşi, Rahmi Turan, Özdemir İnce, Serdar Akinan, Metin Münir, Balçiçek İlter, Semih İdiz, Cüneyt Ülsever, Ece Temelkuran, Mehmet Altan, Nuray Mert, Ergun Babahan, Ali Akel, Yıldırım Türker ve Hasan Cemal başta olmak üzere birçok yazarın hangi yazıları nedeniyle çalıştıkları kuruluşlardan kovuldukları anlatılıyor.
“Medyanın sermaye yapısı böyle oldukça iktidarların yazar kovdurması kolaydır. Gazete patronunun aynı zamanda bankası, sigorta şirketi, müteahhitlik firması, enerji santralı, oteli, alışveriş merkezi,  madeni varsa, ithalat ve ihracat yapıyorsa, devletle, bürokrasiyle binbir türlü iş ilişkisi içindeyse iktidarın talepleri karşısında çoğu defa direnemez” değerlendirmesinin yapıldığı kitapta şu görüşlere de yer veriliyor:
“Yazarların iktidarın telkinine ve patronların keyfine göre işten çıkarılmasını önlemenin birinci ve en etkin yolu medyanın sermaye yapısının değişmesidir. Gazeteciliğin özel bir iş kolu olduğu düşünülerek gazete patronunun başka işlerle uğraşması önlenmelidir.
Yazarından muhabirine, sayfa sekreterinden matbaa işçisine kadar medya sektöründe çalışanların sendikalı olmaları, keyfi kararlarla işten çıkarılmalarını zorlaştıracağı gibi,  kendilerini güvencede hissetmelerini ve patron baskısına boyun eğmeden görevlerini profesyonelliğin gereklerine uyarak yerine getirmelerini sağlayabilir.
Yazarların kovulduğu gazetelerde çalışmaya devam eden yazarlara ve o gazeteyi alanlara da büyük sorumluluk düşüyor.
Arkadaşları kovulan yazarların hiçbir şey olmamış gibi yazılarına devam etmelerinin etik olmadığı bilinmelidir. Bir gazetede yazan onlarca yazarın bir anda patronun karşısında durmaları ve ona işten atılan arkadaşlarının geri alınmaması halinde artık yazmayacaklarını söylemeleri çok mu zordur?  Evet, iktidarın ve medya sermayesinin büyük gücü vardır ama yazarlığın, aydın olmanın, fikir adamlığının hiç gücünün olmadığını söyleyebilir miyiz?
Ve tabii ki gazete ve dergi okurları…
‘Düşünceleri nedeniyle yazarların kovulduğu gazeteleri, dergileri okumak istemiyoruz’ deme hakları, hatta hakkı geçtim, böyle bir sorumlulukları yok mudur?”

BİRKAÇ ÖRNEK
Kitapta gazetelerden yazar kovma furyasının 2007 yılında Emin Çölaşan’ın Hürriyet’ten kovulmasıyla hız kazandığı vurgulanıyor, özetle şu örnekler veriliyor:
- Çölaşan’ın “suçu” hükümetini eleştirmek, özellikle de “devlet mallarının özelleştirme adıyla yok pahasına satılmasına” karşı çıkmaktı.
- Hürriyet, Çölaşan’ın ardından Bekir Coşkun’la yollarını ayırdı. Mizahi bir dille muhalefet yapan Coşkun’un suçu da az değildi! AKP’ye oy verenleri, “göbeğini kaşıyan adam”a benzetmiş, Abdullah Gül için “O benim cumhurbaşkanım değil” diye yazmıştı.
- Vatan gazetesi yazarı Necati Doğru, “İstanbul’da kaç Aytaç Durak var” diye soran yazısının gazeteye konulmaması üzerine istifa etti. O günlerde Adana Büyükşehir Belediye Başkanı Aytaç Durak, çeşitli yolsuzluk iddiaları yüzünden görevinden alınmış, hakkında dava açılmıştı.
- Hürriyet gazetesi başyazarı Oktay Ekşi, hükümetin hidroelektrik santrallerle ilgili politikasını eleştirirken, “Şimdi, analarını bile satan işte o zihniyetin marifetlerini görüyoruz” dedi. Bu ifadenin hükümet üyelerinde yarattığı büyük tepki karşısında Ekşi, Hürriyet’ten istifa etmek zorunda kaldı.  Hürriyet yazarı Cüneyt Ülsever, hükümete yönelik sert eleştirilerde bulunmanın bedelini yazılarının kesilmesiyle ödedi.
- Yıllarca Günaydın, Sabah, Tan, Meydan, Gözcü gibi yüksek tirajlı gazeteler çıkarmış olan Rahmi Turan, Hürriyet’te AKP Hükümeti’ne en sert muhalefet yapan isimlerden biriydi. Kısa ve vurucu cümlelerle kolay okunan yazılar yazıyor, bu yolla milyonlarca okuyucuya sesleniyordu.  Turan, yıllarca haftada üç gün yazı yazmasına karşın daha sonra yazıları önce haftada bire indirildi, ardından tümden kesildi.
- Ağırlıklı olarak Kürt sorunu, kadın hakları, siyasi tutuklu ve hükümlülerin durumlarıyla ilgili  olarak hükümete yönelik sert eleştiri yazıları kaleme alan Habertürk yazarı Ece Temelkuran işten çıkarılan bir diğer isim oldu. Medya camiasında Temelkuran’ın iş akdinin feshine,  “Velev ki” başlıklı yazısının neden olduğu konuşuldu. Temelkuran, bu yazısında Uludere katliamında yaşamını yitiren çocukları anlatmıştı.
- Mehmet Altan, iktidar yanlısı Star gazetesinde uzun süre köşe yazdı ve genellikle AKP Hükümeti’ni övdü. Ama bazı yazılarında Hükümete yönelik çeşitli eleştiriler yapınca yazıları önce haftada yediden beşe düşürüldü, sonra da  “Denktaşlaşmak” başlıklı yazısı hiç konulmadı.
- İktidar yanlısı Star ve Today’s Zaman gazetelerinin yazarı ve Kanal 24 Televizyonu’nun yorumcusu Ergun Babahan, İstanbul’da 6 yaşındaki oğluyla birlikte gittiği Fenerbahçe-Galatasaray maçından sonra çıkan olaylarda polisin orantısız güç kullanımına twitter’da tepki gösterdi. Babahan, olayların faturasını, polis üzerinden ABD’de yaşayan Gülen Cemaati’nin lideri Fethullah Gülen’e çıkarıyordu.  Bunun sonucu, Babahan’ın çalıştığı üç kurumla da ilişiğinin kesilmesi oldu.
- İktidar yanlısı Yeni Şafak’ın yazarı Ali Akel, Uludere olayında hükümeti sorumluluğunun gereğini yerine getirmemekle suçladı, “Özür açıklanmaz, özür dilenir!” dedi. Bu yazı yüzünden işini kaybetti.
- 16 yıldır Radikal’de çalışan Yıldırım Türker, Kürt sorunu konusunda yazdığı ve yayımlanmak üzere gönderdiği “Stratejistler, Gazeteciler, Devlet Kaynakları” başlıklı yazısı otosansüre takılınca istifasını verdi.
- Milliyet yazarı Nuray Mert, gazetenin bir yöneticisi tarafından arandı ve kendisiyle ilgili sıkıntılı bir durum olduğu belirtildi, izne çıkmasının mümkün olup olmadığı soruldu. Mert, bu sözlerin iş akdinin feshi anlamına geldiğini anladı ve yazılarına son verdi. Mert son yazılarında AKP Hükümetinin çeşitli icraatlarını eleştirdiği için hedef oldu. Örneğin Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, bir konuşmasında,  “Bu mertlik değildir namertliktir” diyordu. Milliyet yazarı Metin Münir de işine son verilen yazarlardan biri oldu.  Münir, son yazılarında, Türkiye’nin Suriye politikasını sert biçimde eleştirdi.  Milliyet yazarı Semih İdiz de Türkiye’nin dış politikasını sert biçimde eleştiren kalemlerden biriydi. İşine aniden son verildi.
- Hasan Cemal’in, Milliyet’ten kopuşunun ardında Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’la girdiği polemik vardı. İmralı Adası’nda Abdullah Öcalan’la BDP milletvekillerinin yaptığı konuşmanın zabıtları Milliyet gazetesinde yayımlanınca Başbakan Erdoğan kızdı, “Eğer böyle gazetecilik yapacaksan, batsın senin gazeteciliğin” diye konuştu. Cemal, Erdoğan’a, “Gazete yapmak ayrıdır, devlet yönetmek ayrıdır. İkisi birbirine karıştırılmasın. Kimse de kimsenin işine öyle karışmasın” diye seslendi.  Bu yazının ardından 15 gün zoraki izne çıkarılan Hasan Cemal, izin bitiminde yazıp gönderdiği yazı yayımlanmayınca istifasını verdi.
- 2012’den itibaren Taraf’ta hükümet aleyhine sert haber ve yorumlar çıkmaya başladı. Özellikle Ahmet Altan’ın yazdığı birçok köşe yazısı Başbakan Recep Tayyip Erdoğan’ın tazminat davaları açmasına yol açtı. Açılan bu davalar nedeniyle gazete ve Altan yüklü miktarlarda tazminatlar ödemeye mahkûm oldular. Yapılan sert muhalefet gazeteye ilan alınmasını da zorlaştırıyordu. Sonunda daha fazla dayanamayan Ahmet Altan, “Roman yazacağım” diyerek istifasını verdi. Ardından Taraf’ta istifa furyası başladı.