Başkent Ankara’da Cumhuriyet’e, demokratik ve laik rejime gönül veren on binlerce insan Ulus’tan başlayan ve Anıtkabir’de noktalanan yürüyüşü çıkarılan tüm engellere rağmen gerçekleştirdi.
 
Ben de eşim Nuray ile birlikte Ulus’taydım. Opera’dan itibaren trafik kesilmişti. Ziraat Bankası binasının bahçe duvarının üzerinde yürüyüşe katılmak için gelen insanları yakından inceleme fırsatı buldum. Hepsinin tek amaçları vardı. Atatürk’ün posterleri ve al bayrakları ellerinde yürüyüşün başlamasını sabırla bekliyorlardı. Hepsi yürüyüşlerinin asla engellenemeyeceğinin bilinci içindeydiler.
 
Ulus Meydanı’nda atın üstündeki Atatürk, Cumhuriyet’in kuruluşunun 89. yılında güvenlik güçlerinin, ellerinde Türk bayrağı ile özgürce Anıtkabir’e yürümek isteyen vatandaşlara biber gazı ve tazyikli su sıkmasını bir heykelin soğukkanlılığıyla  izliyordu! Yazık ki, çok yazık!
 
Devletin polisi, vatandaşlara adeta “terörist” muamelesi yapıyordu. Ancak, görevli bazı polislerin gözlerinde ise burukluk vardı. Cumhuriyet Bayramı, Ulus’ta toplananların değil, tüm Türk Milleti’nin, Türk Ulusu’un bayramıydı.
 
Sonra bariyerler ve engeller kalktı. On binlerin bir kısmı 1. Meclis’in önünden inen Cumhuriyet Caddesi’nden, bir kısmı ise Opera meydanından ellerindeki bayrakları coşkuyla sallayarak Necatibey ve Gençlik Caddesi üzerinden Anıtkabir’e gittiler.
 
Anıtkabir’in Gençlik Caddesi nizamiyesi ile Akdeniz Caddesi nizamiyesi bir insan seliyle karşılaşınca, görevliler hiç kontrol yapmadan girişlere izin verdiler. Ve Anıtkabir’in avlusu birkaç kez doldu. Gerçekten görülmeye değerdi.
 
Biz toplum olarak rakamları pek severiz. Kaç kişinin Anıtkabir’i ziyaret ettiğini merak edenler için söyleyeyim, rakamlarla tanımlanması gerçekten çok zor bir insan seli vardı. Anıtkabir’in avlusunda bulunan görkemli kalabalığın hep bir ağızdan söylediği İstiklal Marşı ise duyguların doruk noktasına çıkmasına yol açtı.
 
Yürümekten yorulan bacaklarımızı dinlendirmek için avlunun dibindeki basamaklarda eşimle birlikte oturup bir süre dinlendim. Avludaki insanlara baktım. Gaziler vardı. Bastonuyla zor yürüyen yaşlılar vardı. Ailesiyle birlikte gelenler vardı. Delikanlılar, genç kızlar, çocuklar, hatta bebekler vardı. Mustafa Kemal’in askerleri oradaydı.
 
İnsanların gözlerdeki ışıltıya baktım. Tüm gözlerde, Türkiye’nin geleceğinden emin, korku tanımazlığın izleri vardı Ve Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyet’in sonsuza kadar yaşayacağına bir kez daha yürekten inandım. Bu duyguyu yaşamak gerçekten çok güzeldi. Cumhuriyete sahip çıkan ışık pırıl pırıl parlıyordu.
                                              *****