Türk bilim adamı Aziz Sancar’ın Nobel Ödülünü kazanması ülkemizde büyük bir coşku ve gurur kaynağı oldu. Sancar, ödülden sonra, “Nobel almak güzel, ama ondan da güzel şey Nobel’i almaya giden yol ve yapılan keşiflerdir” diyordu.
Türkiye’de “bilim gazeteciliği” denilince akla gelen ilk isim olan gazeteci-yazar Orhan Bursalı, “Aziz Sancar ve Nobel’in Öyküsü” adıyla kaleme aldığı kitabında Aziz Sancar’ın ilginç kişiliğinin yanı sıra, onun kanser tedavisinde açtığı yeni kapılara ışık tutuyor.
Bir itirafta bulunarak, kitabı bir solukta okuduğumu söyleyemeyeceğim. Kitapta hiç anlamadığım konuların da yer aldığını gördüm,  bazen zorlandığım da oldu. Ama, kitapta yer alan çok çarpıcı tespitler vardı. Onlara bir nebze değinmeden geçemeyeceğim.
İşte, çok çarpıcı bir örnek… Aziz Sancar, 2007 yılında Vehbi Koç Bilim Ödülünü kazanmış. Koç Vakfı Sancar’a sağlık alanına katkıları için 100 bin dolar ödül vermiş. Sancar, “Öldükten sonra mal varlığımın Türk öğrencilerin gelip kalacakları bir Türkevi kurulması için harcanmasını vasiyet etmiştim. Bana verdiğiniz bu 100 bin dolara ben de 100 bin dolar ekleyecek ve Türkevi’nin bir an önce hayata geçmesini sağlayacağım” demiş. İşte alicenaplığın güzel bir örneği. İşte, gençlere ve genç öğrencilere sahip çıkmanın gurur verici bir yaklaşımı…
Okuma yazma bilmeyen annesini tanımlarken, “Hayatta tanıdığım en zeki kadındı. Çok ilericiydi ve Atatürk’e adeta tapıyordu. Çocuklarının eğitim almış olmaları, onun ısrarcı tutumu sayesinde oldu” diyor. Sancar,  annesine duyduğu saygıyı yalın, ama duygularını dışa vuran bir coşkuyla dile getiriyor.
Sancar, Fotoliyaz adlı bir enzim üzerine odaklanmış ve vücudumuzdaki binlerce enzimden bir tanesinin bozuk çalışmasının ölümcül bir hastalığa yol açabileceğini görmüş. Sancar, Fotoliyaz enzimin insanlarda ve yüksek memeli hayvanlarda olmadığını saptamış.  Tüm bilimsel kariyerini “Sancar Enzimi” adı verilen bu enzim üzerinde yapmış.  Sancar, Fotoliyaz enziminin insanlardaki karşılığını bulduğunda, insanlardaki hasarlı DNA’nın onarımının hangi yöntemlerle ve nasıl yapıldığını açıklamaya başlamış.
Sancar’a kimyacı bir arkadaşı “Bu keşfine maddi bir değer biçer misin? Mesela, sana 10 milyon dolar verseler bu buluşu bir başkasına verir misin?” diye sormuş. Sancar’ın bu soruya yanıtı net olmuş:
“Hiç düşünmeden hayır, derim. Gelecek kuşak Türk araştırıcılar biyokimya ve moleküler biyoloji derslerinde bunu görüp ‘Bu keşfi bizden biri yaptı’ diyebilecekler. Onlara bu güveni vermekle memleketime hizmet ettiğimi hissediyorum.”
Sancar, insanlarda aranan Fotoliyaz genleri olduğu sanılan iki genin, aslında bizim biyolojik ritmimizi, saatimizi sağlayan ışığı algılayan(fotoreseptör) karakterli genler olduğunu da kanıtlamış.
Büyük saygı duyduğum bilim adamı Sancar’ın çağın hastalığı kanserin tedavisinde de önemli adımlar atacağına içtenlikle inanıyorum. 
Nobel Kimya Ödülü’nü kazanan Aziz Sancar, emek sarf etmeden hiçbir kalıcı başarının elde edilemeyeceğini kanıtlayan ve büyük başarılara imza atan bir şahsiyet oldu.
Onun önünde içten gelen bir saygıyla eğiliyor, “İyi ki varsınız sevgili Sancar hocam” diye seslenmekten onur duyuyorum.
Sabırla çalışan ve Aziz Sancar’ın Nobel’e uzanan öyküsünü titizlikle kaleme alan gazeteci-Yazar Orhan Bursalı da haklı bir övgüyü hak ediyor. Elinize, emeğinize sağlık sevgili Bursalı.
 Bir teşekkürüm de Kırmızı Kedi Yayınlarına ve bu kitabı bana doğum günümde armağan eden uzman arkadaşım sevgili Demet Somuoğlu’na.
Bir önerim de okumayı sevenlere olacak. Bu kitabı on binler yüz binler değil, milyonlar okumalı, diyorum…