Başlıktaki, “ Sonradan Görme..” sözcüğü aklıma takıldı..

Nerede ve neden takıldığını anlatacağım. Ama bu sözcüğün ne

anlama geldiğini ve nasıl yorumlandığından sokaktaki

vatandaşın diliyle birkaç örnek vermek istiyorum..

“ Standart alt bi yaşamın ardından bol para sahibi

olunca, hal ve tavırlarına kaba bir burjuvazi takınmış kişi

ya da kişiler. bi örgüt, bi aile...”

“ Madden manen bir hicken, zamanla madden

tavana vurup manen mal kalmis sürüngenlere denir..”

“ Gavurdan dönme der bir özlü sözümüz.”

“ Sonradan zenginleşerek gösteriş, övünme gibi

yersiz davranışlarda bulunan.”

Gelelim bu sözcüğün nerede ve neden aklıma takıldığına..

Hafta sonu İsparta’nın İslamköy ilçesinde yapımı nihayet

tamamlanan “Süleyman Demirel Demokrasi Ve Kalkınma

Müzesiénin açılışındaydım..

“ Demirel’li Günler..”

Gazetecilik yaşantımın büyük bölümü Siyasetin Profesörü

Süleyman Demirel’i izleyerek, İsparta’ya yaptığı hizmetleri ve

başına gelenleri yazmakla geçti..

İsparta havalimanının açılışı, dağları delerek tamamlanan

İsparta-Alanya oto yolunun açılışı bir anda aklıma gelenler..

Tabii bu programlara başlamadan önce nur içinde yatsın,

rahmetli Nazmiye Demirel’in kuş sütü eksik İsparta’daki

evlerinde hazırladığı kahvaltıları unutmak mümkün değil..

Rahmetli, her gazeteciyi tek tek izler “sen yemedin”

diyerek zorla kahvaltıdaki baklavalardan yedirirdi.. Kahvaltının

sonunda Süleyman Demirel, kolundaki saate bakar, dakika

dakika İsparta’nın neresinde olacağımızı ve ne yapacağımızı

“ Turgut bey kıskansın..”

12 Eylül 1980 askeri darbesinden sonra “dinlenmek” için

götürüldüğü Zincirbozan’dan çıktığı günü de takip eden şanslı

O tarihte Başbakan Turgut Özal’dır.. Ben de başbakanlık

muhabiri olarak Özal’ı izlemekle görevliyim.. Demirel’in

Zincirbozan’dan çıktıktan sonra memleketi İsparta’ya gideceğini

duyunca, temsilcimiz rahmetli Muammer Yaşar Bostancı’ya, “

Her gün Turgut Özal’la yatıp kalkıyorum. Kendimi şartlanmış

gibi hissediyorum. Olayları objektif göremiyor olabilirim. O

nedenle Süleyman Demirel’i ben izlemek istiyorum..” dedim.

Muammer Yaşar Bostancı kabul etti ve ben Süleyman

Demirel’le küçük bir otobüse binerek İsparta’nın tüm ilçelerini

Demirel çok değer verdiği hemşehrileriyle “hasret”

gideriyordu.. Mutluydu.. Bir ara beni otobüsün ön tarafına

çağırdı.. “ Emin gel yanıma otur” dedi.. Oturdum.. Elini

omzuma attı.. Şaşırmıştım.. Süleyman bey foto muhabirlerini

de karşımıza çağırdı ve gülerek “Çekin bakalım. Çekin de

Turgut bey kıskansın” dedi..

Zincirbozan’da gündemi takip etmişti.. Benim Başbakan

Turgut Özal’ı izlediğimi biliyordu..İkimiz arasında tarihe geçen

güzel bir anı olarak kaldı..

Yorgun “Kırat”ı görmedi..

Siyasetin ulu çınarı Süleyman Demirel’le daha çok izlenim

yazmam mümkün.. Ancak bun kitaba bırakarak, bu duygularla

yüklü bir halde gittiğim İslamköy’ü anlatmak istiyorum..

Bütün ailesi oradaydı Demirel’in.. Hatta yorgun seçim

otobüsü “Kırat” bile gelmişti.. Kırat, Demokrat Parti tarafından

süslenmişti.. Belki beni görür de son kez biner diye Süleyman

Demirel’in görebileceği bir yere, kapının önüne çekilmişti..

Ancak Kırat gibi Süleyman Demirel ve yakın çalışma

arkadaşları da yorgunlardı.. Çok yaşlanmışlardı.. Ne de olsa

Cumhuriyet’e tanıklık etmişlerdi..

“ Sonradan görme partiler...

Cumhuriyet’in iki köklü partisi Cumhuriyet Halk Partisi

ve Demokrat Parti’ydi..

Aralarda çok partiler kuruldu ve kapandı..

Adları, sayamayacağım kadar çok ancak Halkçı Parti,

Anavatan Partisi, Sosyal Demokrat Halkçı Parti, Büyük Türkiye

Partisi gibi sadece birkaçı..

Ben belli konjonktürlerde kurulup kapanan veya

kapanacak olan bu siyasi partilere “ Sonradan Görme

Partiler ” diyorum..

Çünkü bunlar CHP ve DP (AP-DYP) gibi Cumhuriyet’in iki

köklü partisi gibi kurumsallaşmadan, siyasetin teamüllerini

özümsemeden, ahde vefanın ne olduğunu bilmeden,

Türkiye’nin kendi iktidarlarında kurulduğunu zannederek,

hizmetleri, siyasetçileri, kurumları yoksayan;

“ Sonradan Görme Partiler”dir

Yani, sadece insanların değil siyasi partilerin ve

kurumların da sonradan görmeleri vardır.. Onlar,

sonradan politikacı olmuşlardır, bu ülkeye hizmeti

geçenlere saygıları yoktur, vefayı, teamülleri bilmezler,

her şeyi oy’a tahvil ederler, kindardırlar, egoları yüksek,

hiç iktidardan gitmeyecek kadar günlük yaşayanlardır.

İslamköy’de “Süleyman Demirel Demokrasi Ve

Kalkınma Müzesi”nin açılışında bütün bunları görmekten

büyük üzüntü duydum.

“Sadece Cumhuriyet İslamköy’deydi..”

Cumhuriyet’in iki köklü partisi CHP ve DP’nin (AP-DYP)

liderleri ve kadroları oradaydı.. Onların yanında yine tarihe

damgasını vurmuş MHP’nin lideri ve ekibi de müzedeydi..

Sonradan görme politikacıların arasına asla

sokamayacağım, 1983’den beri tanıdığım en dürüst ve vefa

bilen siyasetçi Cemil Çiçek, TBMM Başkanı sıfatıyla değil adım

gibi eminim ki; Cemil Çiçek ismiyle açılıştaydı..

Ancak 12 yıl önce kurulan ve iktidar olan Ak Parti’den

oluşan hükümetten ve cumhurbaşkanlığı makamından kimse

Nazmiye hanımın vefatında hükümeti temsilen İslamköy’e

gelen Bülent Arınç’ı gözlerim aradı ancak o da yoktu..Bir

telgrafları bile okunmadı...

Hatta devleti temsil eden Cumhurbaşkanlığı genel

sekreterliğinden de bir mesaj okunduğunu duymadım..

Yani, sadece Cumhuriyet İslamköy’deydi.. Şimdi

anladınız mı “Sonradan Görme”nin ne olduğunu..