“Bir insanın ana vatanı çocukluğudur.” Doğan Cüceloğlu’nun bu sözünü duyduğumdan beri adeta büyülenmiş gibiyim. Cüceloğlu şöyle devam ediyor: “Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu olması çok zordur.”
Ne doğru, ne önemli, ne gerçekçi, ne isabet bir yaklaşımdır bu. Bence bu iki cümle, bir insanın hayatında çocukluk evresinin ne derece önemli olduğuna en güçlü vurguyu yapıyor.
Oysa bizdeki genel tutum şöyledir:
Çocuk temizdir, saftır. Duymaz, görmez, anlamaz... Bir insan, bir birey olarak görülmez. Bebekçe! Bir dil vardır, onunla öyle iletişim kurulur. İletişim dediysem latife!... Genelde anlaşılmazlar…
Çocukluk dönemi, ilerleyen yıllarda da “dur-yapma” frenleri ve bol eleştiri ile “güya eğitim” maratonu ile geçer… İnsan ömrünün en önemli dilimi böylece biter…
Oysaki, çocukluk dönemi çocuğun gelişiminde, kişiliğinin oturmasında, sağlıklı bir birey olarak yetişmesinde temel yapı taşlarının atıldığı bir dönemdir.
Anne- baba olarak bizler, çocuklarımızın çocukluklarını doya doya yaşamalarına olanak tanımalıyız.
Çocukluk dönemi o kadar değerlidir ki, psikolog ya da psikiyatrlar insanoğlunun yaşantısında karşılaştığı (neredeyse) her boşluğun nedenini çocukluğunda yani ana vatanında ararlar. Mutsuzluğu, başarısızlığı, kompleksleri…
***
Aslında ülkeler de insanlar gibidir. Üzerinde yaşayan insanların mutluluğu/mutsuzluğu ülkeyi doğrudan etkiler… Bir de ülkenin kendi çocukluk dönemleri vardır… İyi ya da kötü geçirdiği… Örnek mi istiyorsunuz? Alın size Türkiye Cumhuriyeti…
Türkiye Cumhuriyeti (T.C.) dünya üzerindeki 90’ncı yılını geride bırakıyor. Kurucusu Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği gibi, “T.C. İlelebet paidar kalacaktır.” İsteğimiz bu…
Geçen bu 90 yılı T.C.’nin çocukluğu olarak değerlendirirsek. Bu süre ne acılarla geçti!...
***
Ben bir psikolog olsam ve “Çocuk T.C.”yi karşıma alsam. Tedavi metodum “hipnoz” olurdu.
Şimdi T.C.’yi dinliyorum.
Babam (Mustafa Kemal Atatürk) ve silah arkadaşları beni yani Türkiye Cumhuriyeti’ni kurdu. Babam Saltanatı kaldırdığı ve yerine Cumhuriyet’i getirdiği için sürekli eleştirildi. Kendi saltanatı için elinde fırsat vardı ama insanların kendi kendilerini yönetmesini istedi. Hata mıydı bu?
Bazıları daha kurulduğumdan beri beni içlerine sindiremediler… Hilafetin kaldırılmasını kabul edemeyenler 1925 yılında Şeyh Said ayaklanmasını çıkardılar.
Çok partili dönemin en sıkıntılı sorunu Menemen olayı idi. Dini siyasete alet ettiler.

27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980… Türk Silahlı Kuvvetleri yönetime üç kez müdahale etti. Türkiye’de siyasi temsilin demokratikleştirilmesi önündeki en büyük engeller bunlar…
28 Şubat 1997 Sincan olayları. Postmodern darbe. Kimisine göre irtica kimisine göre yolsuzluklara yapılan darbe… Diğerlerini anlatmak bile istemiyorum. Çocukluğum çok zor geçti, geçiyor…
***
T.C.’nin yönetiminin yerleşip kökleşmesi kolay olmadı. Çünkü Cumhuriyete karşı olanlar her fırsatta onu yıkmak, eski düzeni yeniden kurmak için uğraştılar.
Şimdi bakıyorum da değişen bir şey var mı diye?
PKK silah bıraktı. Hükümet ile müzakere belirli bir noktaya geldi…
4’ncü yargı paketi Meclis’ten geçti. Silahlı olmayan örgütlerde örgüte üye olmakla birlikte örgüt adına suç işleyen kişiler sadece işledikleri suçtan cezalandırılacak, ayrıca örgüt üyeliğinden ceza almayacak.
Devrimci PKK, Sayın Öcalan gibi söylemler artık suç değil.
Gelinen noktada, Kuva-i Milliye ile PKK aynı tutulabilir mi?
Bugünün dünden farkı ne?
Hal böyle olunca sen, dökülen kanlarla kurulan vatan topraklarında azınlık konumuna düşer, “isminin başına T.C. yaz” kampanyaları düzenlersin... Her şey sil baştan…